In verbinding blijven met zorgmedewerkers

30-04-2020

Natuurlijk rijd ik als zorgcoach het liefst stad en land af. Het werken opstand is niet ideaal, toch levert het ook weer mooie momenten op. 

Op moment van schrijven zit ik in al negen weken thuis. Ik woon in Brabant en nog voor de coronacrisis landelijk werd, zaten we hier al min of meer in een lockdown. Het begon allemaal de laatste dag van mijn vakantie begin maart. Mijn vrouw en dochtertje van toen twee maanden werden ziek. Zo ziek dat ik mij zorgen begon te maken en besloot om in overleg thuis te blijven. Voor niemand was thuiswerken toen nog aan de orde. Ik merkte al snel dat we in Brabant in een andere wereld leefden dan de rest van Nederland. Terwijl we hier, ik woon in Goirle, door de gemeente opgeroepen werden om vooral thuis te blijven, ging het leven elders in Nederland gewoon door. Ik weet nog dat ik mij in het begin heel boos heb gemaakt over het stigma over Brabant dat vooral in het Westen heerste. Inmiddels zitten we met z’n allen in hetzelfde schuitje en moeten we er met z’n allen ook het beste van maken.

Voelfactor

Dat geldt niet alleen privé maar zeker ook met ons werk. Bellen en mailen deed ik voorheen ook al, nu ligt echter veel meer de nadruk op videobellen. Dat maakt mijn werk als zorgcoach er niet makkelijker op. Als coach leg ik graag de verbinding met mensen. Maar vanaf scherm en op afstand is dat moeilijk. Hoe leg je iets goed uit vanaf scherm? Normaal zie ik aan iemands houding of gezicht of hij of zij het wel of niet begrijpt. De voelfactor is nu weg. Ook bij het opstarten van projecten mis ik het persoonlijke contact met zorgmedewerkers. Zij hebben nu heel andere prioriteiten en dus heb ik meer contact met ICT’ers en beleidsmedewerkers. Als zorgcoach hoor ik op de zorglocatie thuis, maar dat zit er voorlopig niet in.

Leuke situaties

Het videobellen levert ook weer leuke situaties op. Zo was ik in gesprek met een klant over het verloop van een project. Op een gegeven moment gaat haar kindje huilen. Nog geen tien minuten later begint mijn dochtertje. We zaten allebei met ons kindje op schoot. De rest van ons gesprek waren onze kinderen rustig, ze zaten alleen maar elkaar te staren. Dat zou in het pre-corona tijdperk ondenkbaar zijn.

Trainingen op maat

De komende maanden werk ik samen met mijn collega’s hard door om alles voor elkaar te boksen en op wat voor manier dan ook in verbinding te blijven met de zorgmedewerkers. Daarin worden we steeds creatiever. Zo heb ik bijvoorbeeld trainingen waarbij de zorgmedewerkers om beurten in groepjes van drie de presentatie volgen. En dat werkt gelukkig heel goed.

Het mooie van deze hele situatie is dat ik het gevoel heb dat mensen dichter bij elkaar komen. Het begrip is groter. Ik hoop oprecht dat we die verbondenheid vast weten te houden.